TEK MEYVEYLE BAHÇE OLMAZ
Başlarımızı Ege´nin maviliğine koymuşuz
Ayaklarımız uzanır Asya´ya, Avrupa´ya.
Düşümüz, düşüncemiz kendimizin
Gökyüzümüz birdir.
Üşüsek Olimpos´an gelen yağmurla karla
Üşüsek İda Dağı´nın kışıyla boranıyla
Aynı güneşi örteriz üstümüze.
Türkülerimiz iç içe
Zeybeklerimiz cepkenli
Vururuz dizlerimizi yere
Yüreğimizde duyulur toprağın sesi.
“Zeytinyağlı yiyemem aman
Basma da fistan giyemem aman
Senin gibi cahile
Ben efendim diyemem aman!”
Ben Türkçe söylerim
Sen Rumca.
Kızlarımız, gelinlerimiz oynar
Müziği, edası bir
Gönlümüzün sevdası aynı
Varsın dillerimiz ayrı olsun
Bu ayrılık güzelliğimiz değil mi?
İmbat eser iki yana
Deniz kokar gözlerimiz
Dalgalar selam getirir
Selam götürür kıyıdan kıyıya
Kim durdurabilir Ege’nin rüzgârını?
Tanrılar yatağı dağlarımız, kentlerimiz
Atina Akropolü Bergama’ya bakar sabahları
Akşamları Bergama Akropolü mendil sallar Atina´ya…
Kaç kez kırdırdı bizi birbirimize
Bu devler, bu canavarlar soyu!
Mermeri yeşerttik Zeus Tapınağı´nda
Kini, nefreti, barbarlığı yendik sevgiyle.
Bitsin artık sürüldüğümüz bu anlamsız savaş
Sussun artık savaş tamtamları
İnsan yüreği beyaz mermerden sert mi?
Ege bir adımlık yerdir
Ünlesem duyarsın beni.
Zeytin biter barışta
Rüzgârlar fesleğen,
Gülümüz güneş kokar dostlukta.
İnsanlarımız özgürlükle güzel
Toprağımız dillerle, türkülerle bereketli.
Tek meyveli bahçe ne sıkıcı, ne korkunç
Tek meyveli bahçe olmasın yurtlarımız!
13.7.1994
Kemal Yalçın
Katerini/Yunanistan
